Ecologie & verspreiding
De Dikrandtonderzwam (Ganoderma adspersum) is een necrotrofe (zwakte)parasiet die vooral voorkomt aan de voet van oude, levende loofbomen. De boomsoort waarop de soort het meest wordt aangetroffen is beuk (31%, n=584), verder eik (26%), linde (11%), populier (6%), wilg (5%), kastanje (4%), esdoorn (3%) en berk (2%) (soorten met minimaal 1% van de meldingen). Dit betreft alle boomsoorten die een forse omvang kunnen bereiken. De Dikrandtonderzwan komt weinig op naaldhout voor (2%). Het is een meerjarige soort die nog geruime tijd kan voortleven op het hout als de waardplant het heeft begeven. De soort kan daarom ook veelvuldig op dode stammen en stronken worden aangetroffen. Oude exemplaren kunnen een enorme omvang bereiken tot een breedte van 60 cm en een dikte van 20 cm. Deze tonderzwam heeft een landelijke verspreiding maar is in de noordelijke en westelijke kleigebieden minder algemeen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de beperkte beschikbaarheid van geschikte dikke bomen. De soort heeft een voorkeur voor solitair staande bomen en voor bomen in open terrein zoals parken, plantsoenen en lanen. Ook de beroemde paardekastanje in de tuin van het Anne Frank Huis in Amsterdam werd het slachtoffer van deze tonderzwam. De vruchtlichamen bevinden zich soms op enige hoogte boven de grond maar meestal niet verder dan enkele meters. De soort werd vroeger meestal niet onderscheiden van de Platte tonderzwam (G. lipsiense), zoals ook blijkt uit de verspreidingskaart van laatstgenoemde soort die veel meer oude meldingen geeft dan de kaart van de Dikrandtonderzwam. De Dikrandtonderzwam bereikt in Denemarken en Zuid-Scandinavië de noordgrens van zijn verspreiding in Europa en wordt naar het oosten toe minder algemeen dan in West-Europa. Vondsten buiten Europa (Afrika, Azië en Australië) hebben waarschijnlijk betrekking op G. australe die vroeger tot dezelfde soort werd gerekend.
De Dikrandtonderzwam (Ganoderma adspersum) is een necrotrofe (zwakte)parasiet die vooral voorkomt aan de voet van oude, levende loofbomen. De boomsoort waarop de soort het meest wordt aangetroffen is beuk (31%, n=584), verder eik (26%), linde (11%), populier (6%), wilg (5%), kastanje (4%), esdoorn (3%) en berk (2%) (soorten met minimaal 1% van de meldingen). Dit betreft alle boomsoorten die een forse omvang kunnen bereiken. De Dikrandtonderzwan komt weinig op naaldhout voor (2%). Het is een meerjarige soort die nog geruime tijd kan voortleven op het hout als de waardplant het heeft begeven. De soort kan daarom ook veelvuldig op dode stammen en stronken worden aangetroffen. Oude exemplaren kunnen een enorme omvang bereiken tot een breedte van 60 cm en een dikte van 20 cm. Deze tonderzwam heeft een landelijke verspreiding maar is in de noordelijke en westelijke kleigebieden minder algemeen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de beperkte beschikbaarheid van geschikte dikke bomen. De soort heeft een voorkeur voor solitair staande bomen en voor bomen in open terrein zoals parken, plantsoenen en lanen. Ook de beroemde paardekastanje in de tuin van het Anne Frank Huis in Amsterdam werd het slachtoffer van deze tonderzwam. De vruchtlichamen bevinden zich soms op enige hoogte boven de grond maar meestal niet verder dan enkele meters. De soort werd vroeger meestal niet onderscheiden van de Platte tonderzwam (G. lipsiense), zoals ook blijkt uit de verspreidingskaart van laatstgenoemde soort die veel meer oude meldingen geeft dan de kaart van de Dikrandtonderzwam. De Dikrandtonderzwam bereikt in Denemarken en Zuid-Scandinavië de noordgrens van zijn verspreiding in Europa en wordt naar het oosten toe minder algemeen dan in West-Europa. Vondsten buiten Europa (Afrika, Azië en Australië) hebben waarschijnlijk betrekking op G. australe die vroeger tot dezelfde soort werd gerekend.
Substraatvoorkeur: stammen, levend (21)