Ecologie & verspreiding
Vlakke wolfsklauw staat op open tot iets beschaduwde, droge, zeer voedselarme, stikstofarme, zure, humeuze zandgrond en zandige leembodems. Ze groeit in borstelgraslanden, in heiden, op rotshellingen en in ijle loof- en naaldbossen. De soort heeft een circumpolaire verspreiding en is in Europa beperkt tot de koele streken en gebergten. De Nederlandse vondsten waren beperkt tot de Veluwe en dateren van lang geleden. Het betreft een 2-tal vondsten, een bij Amersfoort op de Leusdense berg in 1841 en een bij Hoenderloo in 1880. Ze stonden in beide gevallen in ijle bossen in stuifzandgebieden. In die tijd was eutrofiëring nog niet actueel en mogelijk heeft hun teloorgang een natuurlijke oorzaak en waren ze de laatste getuigen van relict uit vroegere koude tijden. Wolfsklauwen zijn weliswaar giftig maar hun sporen werden wel medicinaal gebruik bij wondverzorging, ter stimulering van menstruatie, als vochtafdrijvend middel, ter verlichting van spasmen en om het verkleven van pillen te voorkomen.
Vlakke wolfsklauw staat op open tot iets beschaduwde, droge, zeer voedselarme, stikstofarme, zure, humeuze zandgrond en zandige leembodems. Ze groeit in borstelgraslanden, in heiden, op rotshellingen en in ijle loof- en naaldbossen. De soort heeft een circumpolaire verspreiding en is in Europa beperkt tot de koele streken en gebergten. De Nederlandse vondsten waren beperkt tot de Veluwe en dateren van lang geleden. Het betreft een 2-tal vondsten, een bij Amersfoort op de Leusdense berg in 1841 en een bij Hoenderloo in 1880. Ze stonden in beide gevallen in ijle bossen in stuifzandgebieden. In die tijd was eutrofiëring nog niet actueel en mogelijk heeft hun teloorgang een natuurlijke oorzaak en waren ze de laatste getuigen van relict uit vroegere koude tijden. Wolfsklauwen zijn weliswaar giftig maar hun sporen werden wel medicinaal gebruik bij wondverzorging, ter stimulering van menstruatie, als vochtafdrijvend middel, ter verlichting van spasmen en om het verkleven van pillen te voorkomen.
Familie: Lycopodiaceae
Groep: wolfsklauwen (sporenplanten)
Status: voor 1900 verdwenen
Zeldzaamheid: verdwenen
Ecologische groep: bossen op droge, zure grond