Ecologie & verspreiding
Waterwaaier is een in de bodem wortelende, ondergedoken waterplant, waarvan alleen de bloemen en enkele kleine drijfblaadjes boven het wateroppervlak uitsteken. De stengels kunnen vele meters lang worden. De tegenoverstaande bladeren zijn gesteeld en meervoudig gaffelvormig gedeeld met smalle lijnvormige bladslippen. De plant is oorspronkelijk inheems in de gematigde en subtropische delen van Zuid Amerika. Door de handel in vijver- en aquariumplanten is ze over alle continenten verspreid. In Nederland is Waterwaaier voor het eerst in 1986 verwilderd aangetroffen in de haven van Maasbracht. In 2005 werd de soort aangetroffen in de omgeving van Loosdrecht. In deze omgeving kwam ze plaatselijk zo massaal voor dat alle andere ondergedoken waterplanten werden verdrongen en zwemmen, varen en vissen niet meer mogelijk waren. Vanaf 2006 is het aantal waarnemingen van deze soort sterk toegenomen. De plant kan in allerlei stilstaande of langzaam stromende wateren groeien, zolang deze maar niet droogvallen. De plant heeft een voorkeur voor onbeschaduwde, snel opwarmende wateren met een hoog gehalte aan kooldioxide. De meeste nieuwe groeiplaatsen liggen nabij bebouwing en ontstaan door dumping van overtollige vijverplanten. Voor zover bekend verspreidt Waterwaaier zich in Europa niet door middel van zaden. Sinds 2016 staat de soort op de EU-Unielijst met invasieve exoten. Dit houdt onder meer in dat de soort binnen de EU niet meer mag worden verhandeld en dat lidstaten verplicht zijn om in de natuur aanwezige populaties op te sporen en indien mogelijk te verwijderen. Is verwijdering niet meer mogelijk dan dient de soort dusdanig beheerd te worden dat verdere verspreiding zoveel mogelijk wordt voorkomen.
Waterwaaier is een in de bodem wortelende, ondergedoken waterplant, waarvan alleen de bloemen en enkele kleine drijfblaadjes boven het wateroppervlak uitsteken. De stengels kunnen vele meters lang worden. De tegenoverstaande bladeren zijn gesteeld en meervoudig gaffelvormig gedeeld met smalle lijnvormige bladslippen. De plant is oorspronkelijk inheems in de gematigde en subtropische delen van Zuid Amerika. Door de handel in vijver- en aquariumplanten is ze over alle continenten verspreid. In Nederland is Waterwaaier voor het eerst in 1986 verwilderd aangetroffen in de haven van Maasbracht. In 2005 werd de soort aangetroffen in de omgeving van Loosdrecht. In deze omgeving kwam ze plaatselijk zo massaal voor dat alle andere ondergedoken waterplanten werden verdrongen en zwemmen, varen en vissen niet meer mogelijk waren. Vanaf 2006 is het aantal waarnemingen van deze soort sterk toegenomen. De plant kan in allerlei stilstaande of langzaam stromende wateren groeien, zolang deze maar niet droogvallen. De plant heeft een voorkeur voor onbeschaduwde, snel opwarmende wateren met een hoog gehalte aan kooldioxide. De meeste nieuwe groeiplaatsen liggen nabij bebouwing en ontstaan door dumping van overtollige vijverplanten. Voor zover bekend verspreidt Waterwaaier zich in Europa niet door middel van zaden. Sinds 2016 staat de soort op de EU-Unielijst met invasieve exoten. Dit houdt onder meer in dat de soort binnen de EU niet meer mag worden verhandeld en dat lidstaten verplicht zijn om in de natuur aanwezige populaties op te sporen en indien mogelijk te verwijderen. Is verwijdering niet meer mogelijk dan dient de soort dusdanig beheerd te worden dat verdere verspreiding zoveel mogelijk wordt voorkomen.
Familie: Cabombaceae
Groep: eenzaadlobbigen (bloemplanten)
Status: exoot (na 1900 verwilderd of aangeplant)
Zeldzaamheid: zeldzame soort
Ecologische groep: voedselarme wateren