Ecologie & verspreiding
Prunus lusitanica heeft nog geen officiële Nederlandse naam, maar wordt in de handel aangeduid met “Portugese laurierkers”. Het is een altijdgroene struik met glimmende bladen (met gezaagde bladrand en rood aangelopen bladsteel) en in de herfst zwarte bessen. Alhoewel de bladen vanwege de blauwzuurverbindingen behoorlijk giftig zijn worden de bessen graag door vogels gegeten, die daarmee zorg dragen voor verspreiding van de zaden. De eerste gedocumenteerde waarnemingen van verwildering in bossen en bosranden dateren uit 2008. Ze lijkt sterk op Laurierkers (Prunus laurocerasus) en wordt daarom mogelijk over het hoofd gezien (zie Laurierkers voor de verschilkenmerken). De kleinbladige cultivar 'Angustifolia' met 5-8 cm lange bladen wordt vaak in tuinen aangeplant in heggen. De wilde vorm heeft grotere 6-12 cm lange bladen en lijkt veel op een altijdgroene uitvoering van Amerikaanse vogelkers (Prunus serotina).
Prunus lusitanica heeft nog geen officiële Nederlandse naam, maar wordt in de handel aangeduid met “Portugese laurierkers”. Het is een altijdgroene struik met glimmende bladen (met gezaagde bladrand en rood aangelopen bladsteel) en in de herfst zwarte bessen. Alhoewel de bladen vanwege de blauwzuurverbindingen behoorlijk giftig zijn worden de bessen graag door vogels gegeten, die daarmee zorg dragen voor verspreiding van de zaden. De eerste gedocumenteerde waarnemingen van verwildering in bossen en bosranden dateren uit 2008. Ze lijkt sterk op Laurierkers (Prunus laurocerasus) en wordt daarom mogelijk over het hoofd gezien (zie Laurierkers voor de verschilkenmerken). De kleinbladige cultivar 'Angustifolia' met 5-8 cm lange bladen wordt vaak in tuinen aangeplant in heggen. De wilde vorm heeft grotere 6-12 cm lange bladen en lijkt veel op een altijdgroene uitvoering van Amerikaanse vogelkers (Prunus serotina).
Familie: Rosaceae
Groep: tweezaadlobbigen (bloemplanten)
Zeldzaamheid: zeldzame soort