Ecologie & verspreiding
Grote wolfsklauw staat op zonnige, soms lichtbeschaduwde, vrij droge en beschutte, voedsel- en stikstofarme, zure en kalkarme, vaak enigszins verstoorde zandgrond en op stenige plaatsen. De plant groeit vooral op noordhellingen in heiden, borstelgraslanden en naaldbossen, met name lichte dennenbossen en in loofbossen, voornamelijk eiken-berkenbossen, in karrensporen, op open grazige heiden met verspreid groeiende Grove dennen, op zandwallen en soms in schrale bermen, in grindgroeven en terreininsnijdingen. Ze is bestand tegen stagnerend water en uitdroging, maar verdraagt afbranden slecht. Nederland valt geheel binnen het Europese deel van het verspreidingsgebied. De soort was nog in de 20e eeuw vrij gewoon in heidestreken, voornamelijk in het noordoosten en midden van het land. Tegenwoordig is ze zeldzaam op de zandgronden in het noordoosten en midden van het land en elders zeer zeldzaam. Het taxon is sterk achteruit gegaan door biotoopvernietiging en door de neerslag van luchtverontreiniging waardoor de symbiose tussen prothallia en mycorrhiza verstoord is.
CC-BY-SA 3.0 René van Moorsel, 2015
|
EcologieBodemZonnige, soms licht beschaduwde plaatsen op vrij droge, voedselarme, zure, vaak enigszins gestoorde zandgrond en op stenige plaatsen.
GroeiplaatsHeide, bossen (naaldbossen, met name lichte dennenbossen, loofbossen, met name eiken-berkenbossen) in karrensporen, noordhellingen in stuifzandgebieden (open grazige heide met ijl groeiende Grove dennen), zandwallen, soms in schrale bermen en afgravingen (grindgroeven).
Bron:
Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra -
CC BY-NC-SA 3.0 NLVerspreidingNederlandZeldzaam op de zandgronden in het noordoosten en midden van het land. Zeer zeldzaam in Noord-Brabant, in het zuidoosten, in het rivierengebied en op Terschelling en Schiermonnikoog.
VlaanderenZeer zeldzaam in de Kempen. Sterk afgenomen.
WalloniëZeldzaam in de Ardennen.
WereldKoude en gematigde streken. In de tropen alleen in gebergten. Grote wolfsklauw ontbreekt in een grot deel van Zuid-Europa en in een groot deel van Afrika.
Bron:
Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra -
CC BY-NC-SA 3.0 NLLiteratuurde Boer, A.J. (1936) Wolfsklauwen en paardestaarten.
De Levende Natuur 41: 23-26
de Wever, A. (1943) Z. Limburgse Flora.
Natuurhistorisch Maandblad 32: 100-101
Farjon, A. & M. Braams (1985) Een nieuwe vestiging van
Lycopodium clavatum L. in het Gooi.
Gorteria 12: 244-244
Godefroid, S. & B. Verhelpen (2001) Présence de
Lycopodium clavatum L. sur les pistes de ski alpin d'Ovifat (province de Liège, Belgique) et de Fraiture (province de Luxembourg, Belgique).
Dumortiera 77: 17-23
Kops, J. & H.C. van Hall (1836) Lycopodium clavatum - Gewone Wolfsklaauw
Flora Batava 7: 530-530
Mennema, J. (1974) De Wever, een botanicus op eenzame hoogte.
Natuurhistorisch Maandblad 63: 56-64
op den Kamp, O. (2007) Wolfsklauwen van de Brunssummerheide.
Natuurhistorisch Maandblad 96: 1-5
van Ooststroom, S.J. (1968)
Lycopodium clavatum L. in de Haarlemmerhout? (Korte meded.).
Gorteria 4: 15-15
Vigano, W. (1991)
Diphasium-Arten im Hochsauerland.
Floristische Rundbriefe 25: 99-102
Verspreidingstrend
Gemiddelde trend van het aantal kilometerhokken waarin de soort voorkomt, weergegeven als indexcijfer (1975-1978 = 100).
De trend is gecorrigeerd voor waarnemersinspanning en geeft de relatieve verandering in het aantal bezette kilometerhokken weer.
Voor de berekening worden de data per periode van vier jaar samengenomen.
In de grafiek correspondeert ieder punt met het laatste jaar van zo'n periode.
© NEM(CBS & FLORON) 2023
download in hoge resolutieFenologie vruchtdragend
Bron: FLORON - Gemodelleerd op basis van waarnemingen uit de NDFF voor de periode 2000-2021.